[SF] กวนใจ... (Sehun x Luhan)
Title : กวนใจ...
Pairing : Sehun x Luhan
……………………………………………….
ว่าด้วยเรื่องรูบิคของลูฮาน…
เวลาอยู่เกาหลีคนที่มากวนลูฮานตอนเล่นรูบิคคือเซฮุน แต่พอมาอยู่จีนคนที่กวนลูฮานตอนเล่นรูบิคกลับเป็นเถา
ฟึบ ฟึบ ฟึบ
เสียงการเสียดสีของรูบิคที่ถูกหมุนไปมาด้วยนิ้วนางและนิ้วกลางของคนตัว
เล็กอย่าง ลูฮาน ด้วยความชำนาญ ทำให้เด็กน้อยร่างสูงอย่างเซฮุนอดใจเข้ามากวนไม่ได้
เห็นสีหน้าจริงจังแบบนั้นของลูฮาน แล้วมันน่าแกล้งชะมัดเลย
“อ่ะ.....เอาของฮยองมานะ” ลูฮานแหวทันทีที่รูบิคคู่ใจถูกใครบางคนดึงออกไปจากมือตัวเอง
ฟึบ
ฟึบ ฟึบ
เสียงการเสียดสีของรูบิคเกิดขึ้นอีกครั้งด้วยฝีมือของเซฮุน
ไม่ใช่ว่าเขากำลังแก้รูบิคหรอก แต่เขาสลับสีมั่วๆไปมา เพื่อให้ร่างเล็กๆที่นั่งหน้ามุ่ยเพราะโดนแย่งรูบิคมาแก้ต่างหาก
“อ่ะ...ฮยอง” ว่าแล้วก็ส่งรูบิคที่สีสลับกันไปมามั่วไปหมดให้ลูฮาน
“เมื่อกี้ฮยองจะแก้ได้แล้วเชียวนายเอาไปสลับอีกล่ะ” ลูฮานย่นจมูกใส่เซฮุน
“หน่า...เล่นไปเถอะฮยอง เดี๋ยวฮยองไปจีนแล้วไม่มีผมคอยกวน คอยสลับสีรูบิคให้ฮยอง
ฮยองจะคิดถึงผมน้า” เซฮุนพูดไปโดยไม่ได้คิดอะไร ผิดกับลูฮานที่สีหน้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัด
นั่นซินะ
ถ้าไปจีนแล้ว ก็คงไม่มีเซฮุนคอยมากวนตอนเล่นรูบิค
“ฮยอง...ฮยอง... เป็ยไรหรือเปล่า” เซฮุนที่เห็นลูฮานเงียบไปก็จับไหล่เล็กนั่นพลางเขย่าเบาๆ
“ฮะ...” ลูฮานที่หลุดจากภวังค์เพราะแรงเขย่าของเซฮุนเงยหน้าขึ้นมา
ก่อนที่.....
./////////.
ปลายจมูกของทั้งสองคนจะแตะกันเบาๆ
สองสายตาประสานกันและกัน
จ้องลึกเข้าไปนัยน์ตาอ่อนหวานนั่น ก่อนที่จะเลื่อนใบหน้าของตนเข้าไปใกล้กันมากขึ้นเรื่อยๆ
จนริมฝีปากเกือบจะแตะกันอยู่แล้ว
“เฮ๊ยยยยยยย ไปซ้อม ได้แล้.....” คำพูดของบุคคลที่สามที่ช่างมีมารยาทล้นเหลือจริงๆ
อย่างแพคฮยอนเปิดประตูห้องพักมาได้ไม่เคาะเลย ทำเอาทั้งสองร่างผละออกกันอย่างรวดเร็ว
ร่างสูงโปร่งอีกคนที่เดินมาด้วยกัน
ก็ตกใจไม่น้อยที่เข้ามาขัดจังหวะของสองร่างที่อยู่ในห้อง ก่อนจะเอามือเรียวยาวของตัวเองปิดตาแพคฮยอน
“แพคอย่าดูเดี๋ยวใจแตก” ร่างสูงโปร่งเอ่ย
“เฮ๊ยยยย อะไรของนายเนี่ยชานยอลปล่อยนะเว้ยยยยยยยยย ใจแตกอะไรว่ะ” แพคฮยอนว่าพลางแกะมือชานยอลออก
“เอ่อออออ ซูโฮฮยองบอกว่าให้ไปซ้อมกันได้แล้ว” ชานยอลยิงฟังใส่เซฮุนและลูฮานที่นั่งอยู่ในห้องพัก
ก่อนจะลากร่างเล็กๆของแพคฮยอนที่โดนเขาปิดตาอยู่ออกไป
ทั้งเซฮุนและลูฮานมองหน้ากันก่อนจะหัวเราะออกมาทั้งคู่
ทำอย่างกับพวกเขาไม่รู้อย่างนั้นแหละว่าชานยอลกับแพคฮยอนไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว
“เราไปซ้อมกันเถอะฮยอง” เซฮุนว่าพลางเดินนำไป
แต่ถูกลูฮานที่นั่งอยู่ฉุดข้อมมือไว้
“เดี๋ยวก่อน” ลูฮานว่า
เซฮุนเลิกคิ้ว
“วันมะรืนฮยองต้องกลับไปจีนแล้ว ขออีกสองนาทีนะ ให้ฮยองแก้รูบิคอันนี้ก่อน”
ลูฮานว่าพลางชูรูบิคที่เซฮุนเป็นคนสลับสีให้มั่วขึ้นมาให้ดู
“ครับ” เซฮุนยิ้มให้ แล้วนั่งลงข้างๆลูฮาน
พลางยกนาฬิกาขึ้นมาจับเวลา
“สามสิบวิผ่านไปแล้ว ฮยองจะแก้ได้มั้ยน้าาาา” เสียงเดิมที่คอยก่อกวนลูฮานทุกครั้งที่เล่นรูบิค
เสียงของเซฮุน
“.................”
ลูฮานยังคงตั้งหน้าตั้งตาเล่นรูบิดต่อไป
“จะแก้ได้มั้ย? จะแก้ได้มั้ย?” เซฮุนกวนไปตามประสาที่เคยกวนบ่อยๆ
“อ่ะ เสร็จแล้ว” ลูฮานแล้วชูรูบิคที่สีเรียงกันเรียบร้อยเป็นด้านๆทั้ง
6 ด้านให้เซฮุนดู
“โห....ฮยองเก่งมากอ่ะ แค่ 51 วิเอง” เซฮุนตาโต ไม่คิดว่าลูฮานจะแก้รูบิคได้ไวขนาดนี้
“เป็นไงล่ะ” ลูฮานยักคิ้วให้เซฮุน
“อ่าาาาาา ฮยองบอกว่าขอเวลาสองนาทีใช่มั้ย?”
“อืมมมมม” ลูฮานพยักหน้า
“เรายังมีเวลาเหลือ” แล้วเซฮุนก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ลูฮาน
ปลายจมูกแตะกัน
“.............”
ไม่มีคำพูดใดๆ
หลุดออกมาจากปากทั้งสองคนอีกเซฮุนค่อยๆยื่นริมฝีปากหนาๆไปแตะกบริมฝีปากบางๆของลูฮาน
ใกล้แล้วๆ อีกแค่เซนเดียว
“อ่าาาาาาาาาาาา” คยองซูร้องเสียงหลงเมื่อเปิดประตูห้องพักออกมา
กะว่าจะมาบอกอะไรซักหน่อย
สองร่างบนโซฟาในห้องพักผละออกจากกันอย่างรวดเร็วอีกครั้ง
“อีกแล้วหรอว่ะเนี่ย” เซฮุนสบถอย่างหัวเสีย
“อ..เอ่อออ มีอะไรหรอคยองซู” ลูฮานถามอย่างอายๆ
“แค่จะมาบอกว่าไม่ต้องไปซ้อมแล้ว” เพียงแค่นั้นรอยยิ้มบนหน้าของเซฮุนก็ผุดขึ้นมาทันที
“เพราะว่าพวกนายเลื่อนไฟท์บินไปวันพรุ่งนี้แทน” แล้วรอยยิ้มนั้นก็หายไปในทันที่จนลูฮานสังเกตเห็นได้
“ขอบใจมากนะคยองซูที่มากบอก” ลูฮานยิ้มให้
“งั้นผมไปก่อนนะ” คยองซูว่าแล้วแอบล็อกประตูจากด้านในที่ประตูให้
ก่อนจะปิดมันลง
“เซฮุน...” ลูฮานช้อนตามองใบหน้าของเซฮุน
ใบหน้าไม่ได้ประดับไปด้วยรอยยิ้มเหมือนกับก่อนหน้านี้
“ฮยองไม่ไปไม่ได้หรอ” เซฮุนก้มหน้าลง
“ฮยองไปทำงานนะ แปปเดียวเดี๋ยวก่อนกลับมาแล้ว” ลูฮานว่าแล้วขยับตัวมานั่งติดกับเซฮุน
เซฮุนยังคงเงียบไม่พูดอะไร
คนอะไรตัวโตซะเปล่า แต่ทำตัวอย่างกับเด็กน้อยเลย อืมมม จะว่าไปก็เด็กจริงๆนะ เซฮุนเด็กกว่าเขาตั้งสี่ปี
ปกติพอเห็นหน้ากล้องจะขี้อาย พออยู่ด้วยกันจะกวนโอ๊ยยยยมาก
นานๆทีจะเห็นเซฮุนทำตัวเป็นเด็กน้อยแบบนี้แฮะ น่ารักไปอีกแบบ เด็กโข่งเอ๊ยยยยย
ลูฮานนึกในใจก่อนจะเอื้อมมือไปบีบจมูกเซฮุนเบาๆ
ด้วยความหมันเขี้ยว
เซฮุนหันมามองลูฮานเล็กน้อย
ก่อนจะระบายยิ้มออกมา
อุ๊บบบ
ไม่ใช่ริมฝีปากหนาของเซฮุนที่ทาบลงไป
แต่เป็นริมปากเรียวบางได้รูปนั่นของลูฮานต่างหากที่ทาบลงไปบนริมฝีปากของเซ ฮุน
แขนเล็กนั่นตวัดรัดรอบคอของเด็กน้อยตรงหน้า ก่อนที่แขนของเซฮุนจะโอบเอวเรียงบางของลูฮานไว้เช่นกัน
ลิ้นร้อนตวัดตัวโพรงปากของอีกฝ่าย หยอกล้อกันซักพักก่อนจะดูดเม้มริมฝีปากของกันและกันอย่างดูดดื่ม
จูบกันเนิ่นนาน นานจนลูฮานรู้สึกได้ว่าเริ่มขาดอากาศหายใจเพราะเซฮุนช่วงชิงอากาศของเขาไป
หมดแล้ว
แฮ่ก
แฮ่ก
ลูฮานเกิดอาการหอบเล็กน้อยจากการจูบที่เนิ่นนานเมื่อกี้
แต่มันก็คุ้มสำหรับการทำให้รอยยิ้มกลับมาอยู่บนใบหน้าของเซฮุนอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะไม่ได้เห็นรอยยิ้มนั่นอีกเป็นเดือน
..............................................................
บนเครื่องบิน
ลูฮานหยิบรูบิคคู่ใจที่เซฮุนเป็นคนสลับสีให้ก่อนที่เขาจะขึ้นเครื่องมา ยิ้มให้กับรูบิคอันนี้ราวกับว่ามันคือหน้าของเซฮุนอย่างนั้นแหละ
“พี่ ถึงจีนแล้วไปโรงบาลมั้ย? เดี๋ยวผมให้พี่คริสพาไป”
มักเน่แห่งฝั่ง M เอ่ยขึ้นมาเป็นภาษาบ้านเกิด
เพราะเห็นลูฮานยิ้มให้รูบิคนั่นอยู่นานแล้ว สติพี่ชายคนนี้ยังอยู่ครบหรือเปล่า
“แฮ่...~” ลูฮานหันมายิ้มให้
“งั้นฮยองก็เล่นมันซักทีซิ เดี๋ยวผมจับเวลาให้” เถาเอ่ยขึ้น
ลูฮานนั่งนิ่งซักพักนึกถึงเหตุการณ์
ที่คล้ายคลึงกันแบบนี้ ชวนให้คิดถึงเด็กโข่งเซฮุนชะมัดเลย นี่ขนาดแค่ขึ้นเครื่องมายังคิดถึงขนาดนี้
“งั้นจับเวลานะ” ลูฮานว่าแล้วเริ่มหันไปสนใจรูบิคในมือ
เวลาผ่านไปสองนาทีก็แล้ว
สามนาทีก็แล้ว ลูฮานก็ยังแก้รูบิคไม่ได้ซกัที ทั้งที่ก่อนหน้านี้แค่ 51 วิเขาก็แก้ได้แล้ว เถาที่คอยกวนลูฮานเล่นและจับเวลาอยู่ถึงกับขมวดคิ้วไม่เข้าใจ
ปกติสองนาทีนี่ต้องแก้เสร็จแล้วนะ เอ๊ะ หรือเรากวนพี่ลูฮานมากเกินไป
เถาหันมาหาคริสที่นั่งอยู่ข้างๆที่ฝั่งหนึ่ง
ใช้สายตาถามว่าลูฮานเป็นอะไร
คริสมองตอบกลับมาว่าไม่รู้
ทั้งๆที่ใจเขารู้ดีว่าลูฮานกำลังคิดถึงไอ้เด็กโข่งนั่นอยู่น่ะซิ
เถาหันกลับมาทางลูฮานเหมือนเดิม
พร้อมกับมองรูบิคในมือลูฮานที่สลับสีกันมั่วไปหมด ไม่มี่แววว่าจะแก้ได้แลย
“พี่...ผมว่าพี่เลิกเล่นเถอะ ผมคงกวนสมาธิพี่ตอนเล่นมากไปหน่อย
กวนซะพี่ลืมสูตรรูบิคเลย” เถาพูดออกมาเป็นภาษาบ้านเกิดอีกครั้ง
“อืมมม” ลูฮานได้แต่รับคำ
มองรูบิคในมือด้วยสายตาที่โหยหาใครบางคน
ลูฮานถือรูบิคไว้ในมือตลอดเวลาที่นั่งเครื่องบินอยู่
ไม่คิดจะหมุนมันเลยด้วย เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้
................................................
To :
Sehun
From
: Luhan
ฮยองถึงหอพักที่จีนแล้วนะ
นิ้วเล็กๆค่อยๆกดแป้นพิมพ์ในโทรศัพท์ถึงจะอยู่เกาหลีมาหลายปี
แต่พิมพ์ภาษาเกหลีคุยกันมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะสำหรับเขา
ครืด
ครืด
โทรศัพท์สั่นด้วยพร้อมกับการแจ้งเตือนที่ว่ามีข้อความเข้า
เซฮุนจึงรีบเปิดมาดู แล้วรอยยิ้มแรกในวันนี้ของเซฮุนก็ผุดขึ้นมาบนหน้าของเขา หลังจากที่ลูฮานบินกลับไปจีน
เซฮุนก็หน้ามุ่ยเหมือนกับเด็กน้อยทำของเล่นหายตลอดทั้งวัน
นิ้วเรียวยาวรัวแป้นพิมพ์บนจอทัชสกรีนก่อนจะกดส่งข้อความไปถึงใครบางคนที่อยู่ในจีน
From
: Sehun
To :
Luhan
พักผ่อนเยอะๆนะครับฮยอง
รีบๆกลับมานะอยอง ฮยองไม่อยู่ผมเหงามาก
แล้วทั้งสองก็กดข้อความคุยกัน
ส่งกันไปส่งกันมา คุยเรื่องนู้นเรื่องนี้บ้าง สลับกันไป
อย่างน้อยมันก็ช่วยคลายความคิดถึงล่ะนะ
...........................................
หนึ่งเดือนเต็มๆแล้วที่ฝั่ง M ยังอาศัยอยู่ที่จีน วันนี้แล้วเขาก็จะได้กลับไปเกาหลีอีกครั้ง คิดถึงจังเลย ไม่ใช่คิดถึงประเทศเกาหลีหรอกนะ คิดถึงคนบางคนที่อยู่ในเกาหลีมากกว่า
ลูฮานหยิบรูบิคอันเดิมของตัวเองขึ้นมาดู
แล้วยิ้มให้มันราวกับมันเป็นหน้าของคนบางคนที่ลูฮานกำลังคิดถึงอยู่อย่าง งั้นแหละ
และหน้าของคนนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจากโอเซฮุน
รูบิคอันนั้นสภาพมันก็ยังอยู่เหมือนเดิม
สียังสลับกันมั่วไปหมด ลูฮานไม่คิดจะแก้รูบิคเลย จะว่าไม่มีเวลาก็ไม่ใช่ กับแค่รูบิคนาทีสองนาทีก็แก้ได้แล้ว.......................ถ้ามีเซฮุน
คอยกวนเขาอยู่ข้างๆ
แต่นี้ไม่มีเซฮุนคอยกวนอยู่ข้างๆแล้วมันโหวงๆ
ไปไม่ถูกยังไงไม่รู้ ถึงแม้ตอนที่เขาหยิบมันออกมาเล่นแก้เหงาโดยมีเถาคอยกวนและจับเวลาให้เขาอยู่
ข้างๆ เขาก็เล่นไปออกทุกที ไม่รู้เหมือนกันทำไมถึงเป็นแบบนี้
“ป่ะ...ไปทุกคนเข้าเกทได้แล้ว” เสียงของลีดเดอร์เอ่ยออกมาเรียกเมมเบอร์ทุกคน
ให้เข้าเกทเตรียมขึ้นเครื่องกลับเกาหลีได้แล้ว
ลูฮานยัดรูบิคใส่เป้ก่อนจะสะพายมันขึ้นไปบนไหล่เล็กของเข่า
เดินมุ่งหน้าหายเข้าไปในเกท
อีกไม่นานก็จะแก้รูบิคได้แล้วล่ะ
ลูฮานยิ้มบางๆให้กับความคิดของตัวเอง
ก่อนจะใส่ผ้าปิดตา งีบหลับซักหน่อยบนเครื่อง
เพื่อที่จะได้ไม่ต้องไปนอนพักที่เกาหลี จะได้เอาเวลาไปแก้รูบิค
......................................................
ฟึบ ฟึบ ฟึบ
เสียงรูบิคอันเดิมดังขึ้น
ถึงแม้จะเป็นเพียงเสียงเบาๆ แต่หูของเซฮุนก็ยังได้ยิน ทำให้ตื่นขึ้นจากห้วงนิทรา เห็นร่างเล็กนั่งอยู่ข้างๆเตียง
หรี่ตาเล็กน้อยเพื่อปรับแสง เพ่งเล็งไปที่ร่างนั้น ซูโฮฮยองก็ไม่ใช่ รายนั้นตื่นเช้าก่อนเขาเพื่อเตรียมอาหารเสมอ
อีกอย่างซูโฮฮยองไม่ถูกกับรูบิคอย่างแรง เรื่องนี้เด็กโข่งเซฮุนขอบอก
“ลูฮานฮยอง” เสียงแหบพร่าเรียกร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างเตียงเขานั่น
หลังจากที่พินิจพิเคราะห์อยู่นานสองนาน (เพิ่งตื่นสมองช้านิดนึง)
“หืมมมมม” ลูฮานหันมาพร้อมกับรอยยิ้มแล้วชูรูบิคที่ตนเพิ่งแก้ได้ให้เซฮุนดู
เซฮุนฉุดแขนเล็กนั่นที่ชูรูบิคอยู่เข้ามาหาตัวเองพร้อมกับร่างเล็กๆที่
กำลังนอนทับตัวเขาอยู่ ก่อนจะใช้แขนแกร่งกอดเอวร่างเล็กเอาไว้แน่น
“ฮยองกลับมาตอนไหนเนี่ย ทำไมไม่บอกผมก่อน”
ลูฮานได้แต่ยิ้มให้ไม่พูดอะไร
เพราะเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงจะรีบกลับมา รู้แค่ลีดเดอร์สั่งให้มาก็มา
จุ๊บบ
ริมฝีปากประทับลงบนหน้าผากมนของลูฮานด้วยความอ่อนโยน
ลูฮานได้แต่ก้มหน้างุดอยู่บนตัวของเซฮุน
เซฮุนเลือบไปเห็นรูบิคในมือของลูฮาน
“อย่าบอกนะฮยองว่าตั้งแต่วันนั้นที่ผมสลับสีให้ฮยองไป
ฮยองเพิ่งแก้มันได้วันนี้”
“อื้มมมม” ลูฮานมุดหน้ากับแผงอกของเซฮุน
“ก็ไม่มีนายกวนใจฮยองแล้วฮยองเล่นไม่ออกเลยอ่า ต้องมีนายอยู่ข้างๆฮยองถึงจะแก้รูบิคได้”
แล้วลูฮานก็บ่นอู้อี้ออกมา ทำให้เซฮุนยิ้มเล็กยิ้มน้อยกับการกระทำของลูฮาน
“แสดงว่าต้องมีผมคอยกวนใจฮยองตลอดน่ะซิ ฮยองถึงจะแก้มันได้” เซฮุนโน้มหน้าไปหาลูอานแล้วพูดอย่างแผ่วเบาลงที่ข้างกกหู ลมหายใจที่รินรดใส่ซอกคอของเซฮุน
ทำเอาลูฮานจั๊กจี้ไม่น้อย
-//////////////-
“อื้ออออออออออออออ”
ลูฮานยังไม่ทันได้พุดอะไรออกมาซักคำก็ถูกริมฝีปากของเซฮุนปิดเข้าให้อย่างจัง
เร้าร้อน เต็มไปด้วยความต้องการ แต่ทว่าอ่อนโยน
ตุบ
รูบิคในมือลูฮานค่อยๆล่วงหล่นลงไปจากมือ
ลิ้นร้อนควานทั่วโพลงปากด้วยความโหยหา
คิดถึง คิดถึงเหลือเกิน ต่างฝ่ายต่างโหยหาซึ่งกันและกัน
ปล่อยให้ทุกอย่างถูกอารมณ์ชักนำไป มือเรียวยาวของเซฮุนลูบไล้ทั่วแผ่นหลังร่างเล็กด้วยความต้องการ
แต่ทว่า.......
“เซฮุน...ตื่นได้แล้ว พี่ซูโฮให้มาตา............” ผีน้องเอ๋อออกจากร่างชานยอลแล้วเข้ามาสิงร่างแพคฮยอนแทน
เมื่อเจ้าตัวมารยาทดีเหลือเกิน เปิดประตูห้องคนอื่นเข้ามาโดยไม่เคาะ
สองร่างบนเตียงผละออกจากกันด้วยความรวดเร็ว
“แพคฮยอน” ชานยอลที่ตัวติดกับแพคฮยอนตลอดเวลาดึงร่างเล็กที่กำลังโดนเอ๋อรับประทานชั่ว
ขณะเข้ามาในอ้อมกอดแล้วจับหันหน้าซุกกับอกของตัวเองทันที
“เดี๋ยวใจแตกอีก ไม่เอาๆ” แล้วค่อยๆพาแพคฮยอนในอ้อมอกของตัวเองเดินออกไป
โชว์ฟันขาวทั้งแผงของตัวเองให้เซอุนแฝงเป็นนัยน์ว่า ‘ตามสบายเดี๋ยวล็อคประตูให้’
ลูฮานหน้าแดงแปร๊ดดดดดดด
เป็นลูกตำลึง ซุกหน้าลงกับพื้นที่ที่เหลือบนหมอนของเซฮุน ไม่จะไม่อายบ้างล่ะ โดนคนอื่นเห็นฉากจูบของตัวเอง
ตาย ตาย ตาย แล้วลูฮานจะเอาหน้าไปสู้คนอื่นได้ไง ป่านนี้พวกที่เหลือข้างนอกอีก10คน ต้องจับกลุ่มนินทาลูฮานตามประสาผู้ชาย(?)อยู่แน่ๆเลย
“ฮยอง” เซฮุนกระซิบที่ข้างหูของลูฮาน
“อะไร” ลูฮานว่าทั้งๆที่ยังซุกหน้ากับหมอนอยู่
“ต่อเถอะ ไม่มีคนมากวนใจแล้วล่ะ”
“อื้ออออออออออ” ลูฮานส่ายหัวไปมากับหมอน
“เชื่อผมซิไม่มีใครมากวนใจเราอีกแล้ว” เซฮุนว่าพลางคว้าเอวร่างเล็กมากอด
“รู้ได้ไง เดี๋ยวเป็นแบบเมื่อกี้นี้อีก ฮยองไม่เอาแล้วนะ” ลูฮานว่า
“ชานยอลฮยองเขาหวังดีล็อคประตูให้เราเรียบร้อยแล้ว”
ไร้ซึ่งเสียงใดๆที่หลุดออกมาจากปากทั้งสองคนอีก
เพราะเซฮุนยึดครองริมฝีปากเรียงเล็กนั่นไปเรียบร้อยแล้ว ลิ้มชิมความหวานจากโพรงปากเล็กนั่นอย่างไม่มีเบื่อ
และคงไม่มีใครมากวนใจเขาสองคนอีกแล้วนะ
-///////////////////-
-จบเถอะ-
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น