[SF] Umbrella (Sehun x Luhan)

Title : Umbrella

Pairing : Sehun x Luhan

................................................................

ซ่าาาา ซ่าาาาา






สายฝนตกกระหน่ำลงมา อย่างไม่ขาดสาย เม็ดฝนกระทบกับพื้นดินและร่างของใครบางคน ที่ยืนกลางสายฝน ในขณะที่คนรอบข้างชุลมุนวุ่นวายหาที่หลบฝนกันอยู่ ใบหน้าหมองๆนั่นบ่งบอกได้ดีเลยทีเดียวว่า ใครคนนั้นต้องกำลังมีเรื่องทุกข์ใจอยู่เป็นแน่ น้ำใสๆไหลรินจากดวงตาคู่สวยปะปนกับหยาดฝน ไหลลงสู่พื้นดิน





มีสายตาคู่หนึ่งมาเขาจากที่ใกล้ๆ ภายในบ้านของตน เจ้าของสายตาคู่นั้นหรี่ตาลงเล็กน้อยว่าใครกันที่บ้ายืนตากฝนอยู่หน้าบ้านของตน





เซฮุน!!!





เมื่อสายตารับรู้ได้แล้วว่าเป็นใคร ขาทั้งสองรีบก้าวออกจากบ้าน ไม่ลืมที่จะหยิบร่มคู่ใจออกไปด้วย





“นายมายืนตากฝนแบบนี้ทำไม เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”



เสียงคุ้นหูค่อยๆเคลื่อนเข้ามาในโสตประสาท หันหน้าไปตามเสียงนั้นช้าๆ ก่อนจะโผลกอดเข้ากับเจ้าของเสียงที่ยืนยิ้มให้เขาอยู่



“ลูฮาน ฉัน...ฮึก....ฉัน ฮึก”



ลูฮานได้แต่กอดปลอบและลูบหลังเซฮุนเบาๆ เขาฟังอะไรไม่รู้เรื่องเลย เซฮุนพูดภาษาต่างดาวใส่เขาแบบนี้ จะแปลออกมั้ยล่ะเนี่ย 



“เข้าไปในบ้านก่อนเถอะ อยู่ตรงนี้นานเดี๋ยวไม่สบายนะ” ลูฮานว่า



เซฮุนได้แต่ส่ายหัวไปมา



“งั้นก็ยืนกางร่มอยู่ตรงนี้เนี้ยแหละ ไหนบอกฉันมาซิว่าเป็นอะไรนายถึงได้มายืนตากฝนหน้าบ้านฉันแบบนี้” ลูฮานถามออกไปทั้งๆที่รู้



“ซอฮยอน.....” ทันทีที่เซฮุนพูดถึงชื่อของผู้หญิงคนนี้ ก็เจ็บแปลบขึ้นมาทันที เขารู้จักเจ้าของชื่อนี้ดี ผู้หญิงคนนี้ทำให้เซฮุนต้องเป็นแบบนี้  ผู้หญิงคนนั้นไม่เคยรับรู้ถึงความรักของเซฮุนเลยแม้แต่นิดเดียว ผู้หญิงคนนั้นทำให้หัวใจของเขาต้องเจ็บ ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนที่เขายอมเสียสละหัวใจของตัวเองไป เพราะผู้หญิงคนนั้นคนเดียว ทำให้ลูฮานต้องเจ็บ เจ็บที่ต้องทนเห็นน้ำตาของคนที่ตัวเองรัก



“พอเถอะ เซฮุน” ลูฮานผละออกจากอ้อมกอด



 ใบหน้าของเซฮุนหม่นหมองลงอย่างเห็นได้ชัด ขนาดคบกันยังไม่ถึงเดือนเซฮุนยังดูโทรมได้ขนาดนี้เลย เชื่อเค้าเลยเหอะ นี่ซอฮยอนรักเซฮุน(ของเขา) จริงๆหรือเปล่าเนี่ย 



ลูฮานถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไม่ใช่ว่าเขาหน่ายกับเซฮุน แต่กำลังรวบรวมความกล้าที่จะพูดออกไปต่างหาก รวบรวมน้ำตาของตัวเองที่เอ่อขอบตาไม่ให้ไหลออกมา



“นายทะเลาะอะไรกันมา” เหมือนลูฮานกำลังกลืนน้ำลายตัวเอง



“เราไม่ได้ทะเลาะกัน ซอฮยอนแค่บอกให้ห่างกันซักพัก” เซฮุนว่าแล้วก็โผลเข้ากอดลูฮานอีกครั้ง น้ำตาไหลรินออกจากดวงตาคู่สวย แต่ทว่าดวงตาคู่นั้นไม่ใช่ดวงตาของเซฮุนแต่เป็นดวงตาของลูฮานน่ะซิ



“ฉันควรทำยังไงดีลูฮาน”



“นายควรกลับไปหาเธอนะ บอกว่านายไม่ยอมห่าง ให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะ  บอกเธอไปว่านายรักเธอมาก” ประโยคสุดท้ายเหมือนกับเอามีดมาทิ่มแทงร่างกายตัวเอง แต่ให้ทำยังไงได้ล่ะ จะให้เซฮุนไปเลิกกับซอฮยอนน่ะหรอ นั่นมันเป็นการเอามีดไปทิ่มหัวใจเลยนะ รู้ทั้งรู้ว่าเซฮุนรักซอฮยอนมากขนาดไหน  มีดทิ่มแทงร่างกายมันเจ็บก็จริงนะ แต่ไปทิ่มหัวใจของเขา เขาทนไม่ได้หรอก







“ฉันควรทำแบบนั้นจริงๆหรอ” เซฮุนถาม



“ใช่ นายควรกลับไปปรับความเข้าใจกับเธอ เพราะนายรักเธอไม่ใช่หรอ” ลูฮานว่าพลางยกมือปาดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด





ทำไมกอดนายแล้วมันรู้สึกอบอุ่นแบบนี้นะลูฮาน ไม่มีอ้อมกอดไหนเลยที่จะอบอุ่นได้เท่านี้





เซฮุนนึกใจในแล้วพลางซุกไซร้ใบหน้าที่เย็นเฉียบเนื่องจากการตากฝนลงไปซอกคอขาวๆหอมๆที่อบอุ่นนั่น







ผลัก





ลูฮานผละออกจากเซฮุนทันทีที่รับรู้ได้ถึงการกระทำของลูฮานเมื่อครู่



“เซฮุนนายควรกลับไปหาเธอนะ เธอคือหัวใจของนายนะเซฮุน” ถึงลูฮานจะพูดออกไปแบบนั้นแต่ก็รู้สึกเจ็บอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน



“นายอยากให้ฉันกลับไปหาซอฮยอนจริงๆหรอ” เซฮุนถาม



ลูฮานเม้มปากเล็กน้อย ใครจะไปอยากล่ะ เขาอยากจะรั้งเซฮุนไว้ตรงนี้ให้อยู่กับเขา อยู่แค่กับเขาคนเดียวเท่านั้น แต่มันติดอยู่ที่ว่าลูฮานเห็นแก่ตัวไม่พอน่ะซิ คำว่าเพื่อนสนิทมันค้ำคอเขาอยู่



“แหงล่ะ ฉันก็ต้องอยากให้นายกลับไปหาเธอน่ะซิ ซอฮยอนเป็นน้องรหัสฉันนะ นายก็เป็นเพื่อนสนิทฉัน นายกับเธอน่ะดูเหมาะสมกันมากนะ อีกอย่างนายก็รักเธอมากนี่ ฉันอยากเห็นนายความสุข......กับคนที่นายรัก” ลูฮานว่า





ทำไมนายต้องเน้นไอ้คำว่าฉันรักซอฮยอนมากด้วยนะ ฟังมาหลายรอบแล้ว





“ขอบใจนายมากนะ ลูฮาน” เซฮุนว่าแล้วก็กอดลูฮานเบาๆ ก่อนจะเดินกลับบ้านไป โดยเอาร่มอีกอันของลูฮานไปด้วย เพราะลูฮานกลัวว่าเซฮุนจะตากฝนจนเป็นหวัด



“ครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ” ลูฮานพึมพำกับตัวเอง



นี่มันครั้งที่เท่าไหร่แล้วเขาก็จำไม่ได้ ที่ต้องมาคอยบอกให้เซฮุนกลับไปปรับความเข้าใจกับซอฮยอน กี่ครั้งแล้วที่เซฮุนต้องมาร้องไห้กับเขาเพียงเพราะแค่ผู้หญิงคนเดียว กี่ครั้งแล้วที่ลูฮานทนเจ็บกัดฟันพูดออกไป กี่ครั้งแล้วที่ลูฮานฝืนยิ้มทั้งน้ำตา ที่ครั้งแล้วที่ลูฮานเหมือนเอามีดทิ่มแทงตัวเองเพื่อความสุขของเซฮุน







“นายกลับมาฉันได้เสมอนะเซฮุน ฉันรอนายอยู่เสมอใต้ร่มคันนี้ ฉันจะคอยอยู่เป็นเพื่อนนาย ปลอบใจนาย ทำให้นายยิ้มได้ และกลับไปหาคนที่นายรักด้วยความสุข” ลูฮานหลับตานิ่ง น้ำตาที่เอ่อล้นเกินกว่าจะกั้นได้อีกต่อไปค่อยๆไหลรินออกมา ความเจ็บปวดที่กั้นไม่ไหวอีกแล้ว ขอปลดปล่อยมันออกมาพร้อมกับน้ำตาท่ามกลางสายฝนแบบนี้เถอะนะ





 ……………………





นี่ก็ปาเข้าไปสามวันแล้วที่ฝนตกติดต่อกันไม่หยุด ลูฮานได้แต่ถอนหายใจอยู่ในบ้านตัวเอง มันอุดอู้ หดหู่เกินไปสำหรับเขา เพราะตั้งแต่วันนั้นวันที่เซฮุนมาร้องไห้ยืนตากฝนอยู่หน้าบ้านของเขา เขาก็ไม่เจอเซฮุนอีกเลย ลูฮานเดาได้อยู่แล้วว่าเซฮุนก็คงกำลังมีความสุขอยู่กับซอฮยอนแน่ๆ





“ฝนเริ่มซาแล้วนี่หน่า” ลูฮานเอ่ยเมื่อมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นเม็ดฝนที่เคยถาโถมใส่ เริ่มสลายตัวลง เหลือเพียงแค่เม็ดที่โปรยปรายเท่านั้น





ลูฮานรีบเปลี่ยนรองเท้า แล้วออกจากบ้านในทันที หมดเวลาหดหู่ของเขาแล้วล่ะ การได้ออกจากบ้านหลังฝนตกหนักแบบนี้ อากาศมันช่างบริสุทธิ์จริงๆ กลิ่นไอฝนยังคงอบอวลอยู่ แต่อย่างน้อยมันก็ดีกว่าอยู่ในบ้านเขานั่นแหละหน่า





สองขาของลูฮานเดินมาเรื่อยเปื่อย ไม่รู้อะไรดลจิตดลใจให้เขามาหยุดอยู่ที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง





ที่ที่เขากับเพื่อนสนิทอย่างเซฮุนชอบโดดเรียนมานั่งเล่นด้วยกัน สมัยตอนที่เซฮุนยังไม่ได้คบกับซอฮยอน 



“ไม่ได้มาที่นี่ตั้งนาน” ลูฮานนั่งลงบนโต๊ะไม้ตัวหนึ่ง โต๊ะไม้ตัวที่เซฮุนชอบมานั่ง







ตั้งแต่เซฮุนคบกับซอฮยอน เขาทั้งสองคนก็ไม่เคยมาที่นี่อีกเลย ไม่ซิจะว่าแบบนั้นก็ไม่ถูก แม้แต่ลูฮานก็ยังเกือบลืมที่นี่ไปเหมือนกัน









แปะ แปะ



ซ่าาาาา





อยู่ดีๆ ฝนก็เทลงมาซะงั้น ฟ้าเบื้องบนจงใจแกล้งลูฮานหรือเปล่า ทำไมปล่อยเวลาให้เขามีความสุขน้อยจัง



“อ้าวววว เฮ๊ยยยย” ลูฮานร้องออกมา พร้อมกับวิ่งไปทั่วสวนสาธารณะเผื่อว่าจะมีที่ให้เขาได้หลบฝนบ้าง





หมับ




ตัวของลูฮานถูกดึงเข้าไปในวงแขนของใครบางคน ก่อนที่มือคนใครบางคนนั้นจะถือร่มขึ้นมา เพื่อป้องกันตัวเองจากสายฝน





“เซฮุนนายมาทำอะไรที่นี่” ลูฮานถามเมื่อเงยหน้ามองเจ้าของวงแขนอุ่นๆนั่น



“ฉันมาหานาย”



“นายทะเลาะอะไรกับซอฮยอนมาอีกล่ะ” ลูฮานว่า



เซฮุนหน้านิ่ง



“นี่นะ นายไม่ต้องพูดอะไรนะ แค่กลับไปหาเธอ แล้วบอกว่านายรักเธอมาก แค่นี้ก็จ......” คำพูดลูฮานถูกกลืนหายลงไป ด้วยจูบของเซฮุน ริมฝีปากหนาทาบลงบนริมฝีปากเรียวเล็กนั่น



“นายต่างหากที่ไม่ต้องพูดอะไร” เซฮุนกระซิบข้างหู



“นายทำบ้าอะไร” ลูฮานดันอกเซฮุน



“ทำตามหัวใจตัวเอง”



-//////////////-



“ลูฮานฉันขอโทษ”



ลูฮานมองเซฮุนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย



“ฉันเพิ่งรู้ใจตัวเอง” เซฮุนก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด



“ตั้งแต่วันนั้นที่ฉันไปยืนตากฝนอยู่หน้าบ้านนาย ฉันก็กลับไปคุยกับซอฮยอน”



ลูฮานแค่นยิ้ม



“ฉันไปคุยกับเค้าว่าอย่าห่างกันเลย......................................................................เราเลิกกันดีกว่า”



ลูฮานเปิดตาโพลงทันทีที่เซฮุนพูดจบ



“นายเป็นบ้าไปแล้วหรือไง เซฮุน!!” ลูฮานว่าอย่างเหลืออดทั้งๆที่เขาพยายามทำทุกอย่างเพื่อเซฮุน ทำให้เซฮุนมีความสุข ทำไมมันถึงจบง่ายแบบนี้ล่ะ



“ใช่ฉันมันทั้งบ้า ทั้งโง่ ที่ผ่านมาตั้งนานไม่เคยรู้ใจตัวเองมาก่อนเลยว่าฉันต้องการใครกันแน่”



ลูฮานเงียบ



“ลูฮาน วันนั้นที่ฉันกอดนาย ความรู้สึกมันมากกว่าแค่คำว่าเพื่อนอีกนะ” น้ำเสียงของเซฮุนจริงจัง ไม่ได้ล้อเล่นเลยแม้แต่น้อย



“แหงล่ะ ก็เป็นเพื่อนสนิทกันนี่” ลูฮานอดไม่ได้ที่จะแขวะคำพูดเลี่ยนๆของเซฮุน



“ไม่ใช่ ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น” เซฮุนว่าเสียงเรียบ



“แล้วหมายความว่ายังไง”



“หมายความว่าฉันชอบนาย” เซฮุนกระซิงข้างหู



“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ นายทำอะไรลงไปรู้ตัวบ้างมั้ย? นายกำลังทำร้ายคนที่นายรักนะเซฮุน”



“ใช่ ฉันทำร้ายคนที่ฉันรัก ฉันทำร้ายนายมาตลอดลูฮาน”



ไหนเมื่อกี้บอกว่าแค่ชอบไง ตอนนี้ไหงมารักเฉยเลย -///-



“ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นซอฮยอนนู่นที่นายกำลังทำร้ายเธออยู่”



“ลูฮานนายฟังฉันนะ” เซฮุนใช้มือจับไหล่ของลูฮานไว้ แล้วหันหน้าเข้าหากัน จ้องลึกเข้านัยน์ตาของลูฮาน สื่อความหมายอะไรบางอย่างที่รับรู้กันได้เพียงแค่สองคน



“ตลอดเวลาสามวันที่ฉันเลิกกับซอฮยอน ฉันก็ใช้เวลาอยู่กับตัวเอง ฉันไม่คิดถึงซอฮยอนเลย ฉันคิดถึงแต่นาย แค่นาย แค่นายคนเดียวจริงๆลูฮาน”



“ฉันว่าอาจจะเพราะนาย กำลังเหงา หรือเพื่อต้องการจะลืมซอฮยอนมากกว่านะ” ลูฮานเบนหน้าไปทางอื่นพยายามกลั้นน้ำใสๆที่กำลังเอ่อล้นออกมา



“ไม่ใช่ ไม่ใช่แบบนั้น นายมองตาฉันซิ ลูฮาน ฉันไม่ได้ล้อเล่น” เซฮุนจับหน้าลูฮานให้หันมา



ทันทีที่ลูฮานหันมาสบตากับเซฮุน น้ำใสๆก็ทะลักออกมาราวกับสายฝนที่กำลังโปรยปรายอยู่



“ลูฮานนายปกป้องดูแลฉันมาตลอดแล้ว ต่อไปนี้ให้ฉันได้ปกป้องดูแลนายเหมือนกับร่มคันนี้ที่ปกป้องนายจากสายฝนบ้างนะ”



ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากของซองกยู มีเพียงแค่จุมพิตเบาๆ ที่ทาบลงบนริมฝีปากของเซฮุนเท่านั้น เซฮุนตวัดแขนเกี่ยวเอวลูฮานมากอดไปแนบแน่น มือข้างที่ถือร่มค่อยๆปล่อยมันลงไป แลกจูบกันอย่างดูดดื่มท่ามกลางสายฝน





ฉันจะเป็นเสมือนกับร่มคันหนึ่ง ในยามที่สายฝนโปรบปรายฉันจะ ปกป้องนายจากสายฝนเหล่านั้น



ฉันจะเป็นเสมือนกับร่มคันหนึ่ง ในยามที่แสงแดดสาดส่อง ฉันก็จะคอยรับแสงแดดเหล่านั้นแทนนายเอง



เราจะเป็นเสมือนกับร่มคันหนึ่ง คอยปกป้องดูแลกันกันและกัน ตลอดไป



-END-